ROZDZIAŁ XVIII - TINI

    Biegnę. Nie oglądam się za siebie. To wszystko nie ma sensu, przecież on sam mi wtedy powiedział, że nie chce być ze mną. Nie rozumiem. Moje oczy wypełniają piekące, słone łzy. Szybko przemierzam ulice Nowego Rzymu, ludzie patrzą na mnie ze zdziwieniem. Nie obchodzi mnie to.
    W końcu znajduję jakąś boczną uliczkę. Całe miasto otacza mur. Chyba znalazłam jedną z jego bocznych ścian. Już nie biegnę, a idę. Podchodzę bliżej końca miasta. Opieram się plecami o ścianę. Moje oczy znowu zalewają się łzami. Chowam twarz w swoich dłoniach i myślę. Staram się rozszyfrować co włada uczuciami Leo.
    Ktoś kładzie rękę na moim ramieniu. Moje ciało przechodzi gorący dreszcz. Czuję zapach perfum różanych. Podnoszę głowę i widzę kobietę. Wygląda jakby przyszła prosto z wybiegu. Ma na sobie różową sukienkę sięgającą do kolan i blond włosy układające się w perfekcyjne loki.
  -Afrodyta... -szeptam. Tak, to musi być ona.
  -Nie, nie, nie. Tutaj jestem Wenus. Moment, nie jest ci zimno? -dopiero teraz zdałam sobie sprawę z temperatury panującej na dworze. Musi być co najwyżej dwa stopnie na plusie. Do tej pory otoczenie nie miało dla mnie znaczenia, jednak chłód zaczął szczypać moją skórę. -Zaraz mi to zamarzniesz i nici z miłości.
  -Co?! Jakiej miłości? -bogini ucisza mnie i ruchem ręki znikąd wyczarowuje czarny płaszczyk. Podaje mi go. Zakładam to na siebie. W środku jest milutki w dotyku i ocieplany. -Dziękuje.
  -No nie ma sprawy. A teraz opowiadaj co za problem cię dręczy. Od dawna nie ingerowałam w takie sprawy -jakoś nie jestem pewna co do tych jej ,,spraw'', no ale w końcu jest boginią, wolałabym jej nie wkurzać. Może z tatą, Hermesem, Persefoną i o dziwo Hadesem mam dobre stosunki. No cóż trudno to sobie wyobrazić jak mogą wyglądać dobre stosunki pomiędzy bogiem a herosem.
    To wszystko zależy tez od danego boga. Apollo no cóż jest moim ojcem. Wyluzowanym ojcem. Hermes też nie jest taki sztywny jak niektórzy (ekhem Zeus ekhem). Persefona i Hades... kiedyś uratowałam i połowę Podziemia, ale to długa historia. Jednak do tego ostatniego wolę trzymać dystans, nigdy nie wiadomo, co takiemu strzeli do głowy. W jeden dzień może być spoko Mick'iem Jaggerem, a następnego przerażającym potworem.
    Wracając do Afrodyty, nie wiem co mam jej powiedzieć. Nie wiem co ona chce wiedzieć.
  -No dalej, dalej mów -bogini popędza mnie.
  -Tylko o czym?
  -No czemu płakałaś co? Wyczułam jakieś sprawy sercowe więc jestem.
    Poczułam nagle chęć zwierzenia się. Jak ona to robi... Te jej umiejętności zaczynają mnie przerażać. Powiedziałam jej wszystko co mnie męczyło. Niby mi ulżyło, ale nadal się zastanawiałam, czy jakiekolwiek rozpoczęcie tematu dobrze mi wróży. W końcu to Afrodyta.
  -No nie powiem, to jeden z TYCH przypadków, no ale dla mnie to nie pierwszy raz. Ach te wzloty i upadki. Ten chłopak, Valdez, stara się o ciebie. Nawet jak ci na nim zależy to nie możesz tego po sobie pokazać!
  -Ale...
  -No wstawaj zrobimy cie na bóstwo. No oczywiście nie tak dosłownie bo mi nikt nie dorówna -bogini zakończyła swoją wypowiedź chichotem. Chyba coraz mniej ją lubię...
    Podniosłam się. Afrodyta złapała mnie za rękę i wprowadziła do najbliższego budynku. Jej skóra jest przyjemna w dotyku. Kiedy jesteśmy już w środku bogini wyczarowuje zestaw kosmetyków. Jej dłonie bezbłędnie dobierają kolory i ,,przywołują" wszelkiego rodzaju ubrania. Po chwili mam wrażenie, że nałożyła na mnie tone makijażu, to jest straszne.
    W końcu przechodzimy do wyboru ubrań. Oczywiście nie mogę zostać w swojej obozowej koszulce. Zostaje mi wciśnięta sukienka w jaskrawo-różowym kolorze. Spoglądam na nią z obrzydzeniem. Nienawidzę tego koloru. Afrodyta chyba zobaczyła mój wyraz twarzy. Zerknęła tylko na mnie z pobłażaniem jakby niechcenie zostania zostania żywą barbie jest czymś dziwnym.
    Z niechęcią zgadzam się na kolejne przymiarki. Naprawdę nie chce tego, ale jeszcze bardziej nie chce podpaść bogini. Te ich humory są naprawdę straszne. W końcu przystajemy na czarnych, dżinsowych rurkach i długiej tunice z logiem Nirvany. Przynajmniej nie wyglądam jak wyjęta z jakiejś disneyowskiej bajki. Afrodyty podaje mi lusterko, żebym zobaczyła zrobiony wcześniej makijaż. Spodziewałam się czegoś ostrzejszego. Dobrze pamiętam, kiedy Pipper trafiła do obozu. Przyprowadziła ich wtedy Annabeth i Butch. Ciężko mi jest wspominać Ann, naprawdę ją lubiłam. Ale  ona żyje. Nie odeszła na zawsze. Wracając do tematu makijażu. Wtedy kiedy Pipper została uznana wyglądała no... nienaturalnie. Obawiałam się u siebie tego samego, jednak w odbiciu pojawia się moja twarz bez wielu zmian. Oczy mam lekko podkreślone tuszem i kredką. Na ustach nałożony jest jasny błyszczyk. Nie zauważam śladu pudru, który na pewno mi nakładała.
  -No to teraz możesz spokojnie jechać na misję! -Afrodyta wyrywa mnie z zamyślenia.
  -Yyy... dziękuje.
  -Oj no nie ma za co. A teraz lepiej zasłoń oczy, bo muszę wracać na Olimp -wykonuje jej polecenie. Uczę się w obozie od tylu lat, że doskonale wiem co by było, gdybym tego nie zrobiła. Przy odrobinie szczęścia, zostałabym kupka popiołu.
    Po chwili jestem już sama w budynku. Pośpiesznie wciągam na siebie płaszcz i wybiegam. Mieliśmy pół godziny na spakowanie się.  Nie wiem ile zajęła ta ,,przemiana" ale cieszę się, że zrobiłam to dzień wcześniej. Heros powinien być zawsze w gotowości.  Szybkim krokiem poruszam się w stronę miejsca zbiórki. Po chwili jestem już na miejscu. Grupka stoi odwrócona do mnie tyłem.
  -Już jestem! -wykrzykuje w ich stronę. Vicky z trudem odwraca głowę w moim kierunku. To co widzę mnie przeraża.
    Przez głowę przechodzi mi jedna myśl zabije go. Nie wierzę w to. A ja mu ufałam.
=========

TINI